Drie jaar geleden kreeg ik op m’n verjaardag een kaart van een vriendin waarop zij mij had getekend met verwilderde haren, zwoegend tegen de wind in. Ze zei er bij: “Lieve Roos, ik vind jou op je best als je tegenwind hebt“. Ik heb toen een beetje onhandigjes gelachen. Ik voelde dat er oprechte waardering in zat, maar ik vond het toch eigenlijk maar niks. Het kan toch niet waar zijn dat ik tegenslag nodig heb om tot m’n recht te komen? Ik had bovendien helemaal geen zin in tegenslag. Maar die kwam wel.
Mijn langgekoesterde wens om moeder te worden (het liefst nog voor m’n veertigste) leek vorig jaar eindelijk in vervulling te gaan. Ik werd zwanger. In het moederschap zou ik gelegitimeerd al mijn liefde voor de kleine dagelijkse dingen kwijt kunnen. Broodjes smeren, liedjes zingen, in de wei liggen en niks anders hoeven dan bijtjes nakijken. Dat ging me al aardig goed af tijdens de zwangerschap. Maar na zes maanden bleek het hartje niet meer te kloppen en moest ik bevallen van een meisje dat niet meer leefde (lees meer in Afscheid van Eywa). Niet het soort tegenslag dat je voor jezelf zou bedenken.
Wekenlang had ik nergens zin in. Zat ik uit het raam te staren en deed elke vogel, elke wolk me aan dat prachtige zieltje denken dat niet meer bij ons was. Het rouwproces was naast al het verdriet ook onverwacht mooi. Ik voelde hoe er een dikke laag van vernis met de naam ‘Ik zet het leven naar mijn hand’ van me afgleed. Nee, ik kon niet met gezonde voeding en jarenlange persoonlijke ontwikkeling afdwingen dat ik nu een kindje verdiende. En jeetje, dat geldt dus ook voor andere mensen…
Tegenslag vertrouwen
Ik had opeens een stuk meer compassie voor de tegenslagen die ik bij anderen zag. Waar ik vroeger dacht: ‘Had je maar wat beter je spirituele best moeten doen’ (au…), kan ik nu meeleven met de pijn die tegenslagen geven. En tegelijkertijd vertrouwen dat die tegenslag waarschijnlijk ook wat moois gaat brengen. Pijn en vertrouwen, dat is een lastige maar prachtige paradox.
Ik dacht na een paar maanden overgave aan het rouwen dat ik best goed was geworden in vertrouwen. Ondanks het verlies van Eywa geloof ik nog steeds dat mijn lichaam in staat is om een kindje te dragen en te baren en dat ik moeder zal worden. Na vier maanden van tranen en een enorme liefde in m’n hart voor dit unieke zieltje, voelde ik me klaar om me weer te openen voor een nieuw zieltje. Ik had m’n lessen geleerd vond ik, alles doorleefd en doorvoeld, dus nu zou ik wel beloond worden met een nieuwe zwangerschap. Die kwam inderdaad vrij snel. Maar na twee maanden kreeg ik een miskraam.
Spirituele bypass
Hoewel het in een veel vroeger stadium was, was er dit keer veel meer verzet tegen weer een tegenslag. M’n lijf balde zich samen en het liefst had ik me schreeuwend op de grond gegooid. Waar is goddomme die modder als je ‘m nodig hebt?! Waarom mag ik geen moeder worden en anderen wel, terwijl wij zo’n warm nest klaar hebben liggen? Wat moest ik nog anders doen? Loslaten? Want regelmatig kwam de opmerking langs: ‘Misschien moet je het verlangen wat meer loslaten. Want ik ken iemand die ook jarenlang probeerde zwanger te worden, en toen ze het opgaf en alle kinderkleertjes de deur uitdeed, toen kwam het.’ Het frustreerde me mateloos en dacht: vertel me over die tergende jaren daarvóór, van moeten vrijen als de ovulatie er is terwijl je je eigenlijk miserabel voelt, vervolgens de hoop bij elke steek in je borst dat ze aan het groeien zijn, alvast geen wijn meer drinken… en dan toch weer dat vlekje bloed in je onderbroek. Denderende downhill naar de gedachte: weer een maand verloren.
Maargoed, mijn eeuwige verbeteraar ging natuurlijk toch aan de slag om het los te laten. Ik deed m’n best om te genieten van wat er wel is: ons Tiny House midden in de weilanden, de moestuin, de natuur om ons heen, ja zelfs van de tweeling van onze buren die twee weken voor ons waren uitgerekend. ‘Kijk eens God, zie je wel hoe goed ik het heb, ook zonder een kind, hoe ik geniet van de babies die wél in mijn leven zijn?’ In de hoop dat er dan alsnog een kindje zou komen. Ik had het immers losgelaten? Dat noemen ze nou een spirituele bypass. Toen ik dat doorzag ontspande er iets in mij. Ik ben waar ik ben en het duurt zo lang als het duurt. Ik kan het verlangen om moeder te worden nu met geen mogelijkheid loslaten.
De hoop opgeven
Een paar weken geleden kwam m’n ovulatie er weer aan. Ik had net m’n nichtjes van 9 en 11 op bezoek gehad en dat rakelde het moederverlangen weer flink op. Ik werd blij van hun levendigheid: Kom we gaan varen! De surfplank omwiebelen, nat worden, lachen en dan weer boos zijn omdat we moeten eten. Dat primaire wil ik om me heen. Toen ze weg waren staarde ik naar het lege grasveld; daar had een kindje moeten rondkruipen. Ik voelde me moedeloos. Normaal probeer ik iets moois te maken van die ovulatie-tijd, maar ik wist niet meer waar ik het vandaan moest halen. Ik had er geen zin meer in. Hopeloos.
Hopeloos! Alarm! M’n rug trok zich samen en m’n kaken maakten ’s nachts overuren. Hopeloosheid staat bij mij duidelijk op de lijst van verboden emoties. Het neigt te sterk naar ‘mislukt’. Ondanks mijn voornemen te zijn waar ik ben komt m’n mind meteen in actie en begint interne pijlen op me af te vuren: “Je mag je niet hopeloos voelen! Dan komt er zeker geen kindje naar je toe. Die komt alleen als je je ontvankelijk en open voelt“. Ik zit helemaal in elkaar gedraaid van binnen en weet niet meer wat ik met mezelf aan moet.
Ik fiets naar het strand. Ga zitten in de duinen en laat m’n tranen druppen. Daar geef ik aan mezelf toe: “Ik ben zo bang dat er misschien helemaal geen kindje meer komt. Er is geen energie meer om me op te pompen. Ik ben hopeloos.” Ik sla het boek van de boeddhistische monnik Pema Chödron open: Als je wereld instort. Het lijkt wel voor mij geschreven op dit moment. Ze schrijft hoe belangrijk het is om je pijnlijke ervaring HELEMAAL te accepteren. Niet als trucje, zodat het daarna weggaat, maar juist door de hoop op te geven dat het elders of verderop in het leven beter wordt. Die kwam binnen. Echt de hoop loslaten dat het straks beter wordt, wat is dat lastig… en toch is het de enige manier om helemaal aanwezig te kunnen zijn bij wat er nu is, zonder het te hoeven veranderen.
Geen controle: fijner mens
Aandacht betekent dus ten diepste: je niet distantiëren van je ervaring. Zo’n simpele zin, en tegelijkertijd het moeilijkste wat er is. Bij mij kwam het binnen toen een dierbare vriend tegen me zei: “Maar je kunt toch ook nog steeds een goede moeder zijn MET je hopeloosheid?” Huh? Ik voelde alle schakeltjes even piepend tot stilstand komen in mijn hoofd. Nee, dat was tot dan toe zeker geen optie in mijn mind. Maar wat een verademing als ik die mogelijkheid toelaat: dat ik moeder kan zijn met alle patronen en rafels die ik met me meedraag. Dat ik niet eerst nog wat hoef te verbeteren of het hoef te verdienen…
Het voelt alsof er even een last van m’n schouders afvalt. Ik snap de pijn in m’n armen, die maar de hele tijd de boel proberen te redden. En ik voel me zacht naar mezelf. “Kom maar meisje, ga maar gewoon even zitten, je hoeft het niet steeds goed te doen. Je bent al goed genoeg.” Ik voel m’n hart opengaan. Een traan op m’n wang. Compassie voor mezelf en voor al het leed dat mensen te verduren krijgen.
Dan begin ik ook een beetje te begrijpen wat die vriendin bedoelde met die kaart. Als er tegenwind is, word ik gedwongen om mijn gevoel van controle op te geven. Daarvoor in de plaats komt iets wat kwetsbaar voelt, misschien wel een beetje mislukt… maar ook overgave. In die oncontroleerbaarheid van tegenslag voel ik me opengerukt; in het brandpunt tussen hemel en aarde. Daarmee word ik een stuk zachter en fijner gezelschap. Voor mezelf, en ook voor anderen.
Wunderbar 🙂
Hoi Roos
Wat schrijf je mooi
Je doet m’n aan mijn dochter denken
Ook bij flinke tegenslagen je niet mogen verdrinken in verdriet en je hopeloos mogen voelen
Zelf hielp ik haar er ook niet mee
Ik zei ook altijd ergens anders is t erger en wat leer je hiervan
Beetje liever gezegd maar daar kwam t wel op neer
Nu zie ik na lange burn-out dat dit mijn levensmotto ook is en ik hoop was
Liever voor mezelf en elk gevoel mag er zijn
Compassie met jezelf
Ik hoop dat alle mensen dit mogen wensen
Liefs anneke
Hoi Anneke, wat mooi dat je dit nu inziet en het voor iedereen wilt, dat voelt vanuit je hart!
Lieve Roos, dank je voor het delen, het is zo groots dat je je pijn kunt en durft delen. Dan komt er ruimte in je hartje en kan er healing ontstaan, wat dat ook voor jou mag zijn. Ik zendt je Licht en Liefde op je pad, Suzanna
Dank je wel, lief!
Dank je wel Roos, en als het er zo staat dan is het van JA, maar daar komen door alles heen van hoop en vrees en willen en moeten zijn en wat je dacht wat je was en wat je weet wat werkt….dikke kus.
Wat bijzonder en kwetsbasr Roos dat je dit zo open deelt. Ik snap en voel je pijn en het verdriet. Bij mij heeft het 8 jaar geduurd voor ik zwanger werd. Gelukkig ging het toen meteen goed. Heel knap hoe je ermee omgaat. Ik wens je de vervulling van je diepste wens van harte toe en stuur je licht en liefde. Dikke knuffel
Dank je wel Anja!
xx
Wat is het fijn om jouw geschreven woorden te lezen. Eerlijk, puur, warm. “Als je wereld instort” heb ik deels gelezen zo’n 3 jaar geleden. Jouw zin daaruit: “… maar juist door de hoop op te geven dat het elders of verderop in het leven beter wordt. ” Die kwam nu echt bij mij binnen. Slik…
Vertrouwen is hierin een groot goed. Vertrouwen dat het goed komt, ook als er geen kindje komt, mee stromen… (hoe lastig is dit..maar het geeft ruimte)
Overigens gebruik ik eigenlijk nooit meer het woord loslaten, (want hoeveel weerstand en druk krijg je dan? ) maar liever het woord accepteren. Daar zit voor mijn gevoel alle emoties in en belangrijker nog mildheid en compassie.
♡ voor jou Roos.
Ja mooi Henriette, loslaten impliceert als werkwoord dat je dat zou kunnen ‘doen’, maar eigenlijk werkt het niet zo he; accepteren is misschien beter ja, en dan laten de dingen jou wellicht los 😉
dag Roos,
Dit is veruit jouw beste schrijfsel ooit!!!
Heel erkenbaar, heel roerend!
Bravo!
Elise
🙂
Je reist een unieke reis, Roos, maar je reist ‘em niet alleen. Prachtig hoe je door de juiste woorden te vinden erin slaagt je bewust te worden van je gedachten en gevoelens. Zo schijnt het licht van je aanwezigheid op dat wat je bezighoudt en het schijnsel verheft en verwarmt ook anderen. Dank dat je me een paar stappen mee liet lopen.
Heel fijn te weten dat ik anderen ook meeneem door er over te schrijven, dank!
Wow Rozemarijn wat een prachtige rakende belevenis van jou. En wat fijn dat je dit wil delen en delen is ook loslaten. Loslaten van de hoop denk ik. Doet me ook denken aan wat Osho zei: ‘los en natuurlijk zonder hoop het innerlijk verwerkelijken’. De liefde voor het leven met alles wat er is. Ik herken mezelf in jou
Mooi 🙂
…dank je mooie dappere oerbeest bronnige roos…voor alle vrouwen in de wereld – voor U allen zijn onze moeders…
y1h3u0
x8lh8e
024q7z
3vllvx
1kbotn
wd7xd4
gsl1wz
mccv6j
z8migl
onp93b