We zijn terug in Nederland. Echt terug. Na 2 jaar reizen en 1,5 jaar wonen in Portugal kiezen we nu weer voor Nederland als onze thuisbasis. Mijn heimwee was sterker dan het prachtige land dat we in Noord-Portugal hebben mogen bezielen. Nederland, het land van water, oneindig laagland en rechte horizonten. Ik miste haar, mijn thuisland.
Het land waar ik m’n weg weet, de taal ken, verbinding ervaar in gedeelde feesten en rituelen. En vooral waar ik een web heb dat me verbonden doet voelen met het grotere geheel. Zelfs miste ik de spinnenwebben en mist over de velden op de herfstochtenden. Blijkbaar moest ik eerst weg om deze diepe laag van mijn wortels te kunnen ervaren.
Het was geen makkelijke keuze om ons magische land daar los te laten. Zeker niet voor Yannick die nog voor we de koop rond hadden al z’n handen en liefde in het land stopte om de schoonheid te bevrijden onder de bramen vandaan. Die zich als een kind zo blij voelde in de vrijheid van pure natuur, dagelijks kunnen creëren met z’n eigen handen. Om te douchen onder een waterval en onder de sterrenhemel te zitten in de jacuzzi. Niet makkelijk voor mij om toch mijn waarheid op tafel te leggen. En ontzettend dankbaar dat ik toch de moed heb gevonden om het te doen, en Yannick mij wilde volgen terug naar Nederland.
Lange adem
Wat een avontuur. Met een kind van 4 maanden op reis met een caravan, communities bezocht waar we meteen weer weg wilden en communities bezocht waar we 3 maanden bleven. Uiteindelijk eigen land gekocht in Noord Portugal, er een paradijsje van gemaakt met al onze liefde, gewoond in een yurt tussen de olijfbomen en met watervallen om ons heen, in de hoop dat anderen zouden aansluiten. Heel veel mensen op bezoek gehad, samengeleefd met mooie mensen, die ook steeds weer vertrokken. Wat voelde dat met vlagen kwetsbaar; zijn we wel leuk genoeg dat ze blijven willen? Heel veel geleerd over het bouwen van een community en onszelf; vooral: wij willen de diepte in, en: dat kost tijd!!! En voor zich dat kon ontvouwen werden we ingehaald door mijn heimwee.
Dat ik m’n vrienden en familie zou missen dat had ik wel verwacht. Ik had gedacht dat community life met nieuwe diepe verbindingen dat wel zou opvullen. Maar me verbonden voelen is blijkbaar meer dan dat. Het zijn de kleine gesprekjes in de winkel, even op de koffie kunnen bij een gelijkgestemde, een tip krijgen over een mooie plek of een workshop. Gevoed worden door m’n omgeving. En het toeleven naar betekenisvolle momenten samen, zoals onze gedeelde (jaar)feesten. Nu terug in Nederland voelt het voor mij als een grote baarmoeder om me heen. Een onzichtbaar web van me thuisvoelen. En daarin voel ik nog steeds alles, van vervulling tot diepe wanhoop, maar toch omhuld. Daar miste ik die bedding.
De Bron
Het geniale van het universum is dat ik daardoor wel naar binnen moest om in mezelf die verbinding te vinden. Ik besloot om elk moment van eenzaamheid echt te gaan voelen. Ik heb er zelfs een grote tent voor gekocht en die op het land opgezet. Mijn tempel om te zijn met wat er was. Wat een rijkdom. Drummen, huilen, schreeuwen, bidden, verstillen. Ik voelde me daarna de openheid in m’n hart, vertrouwen, verbonden met de essentie. Dat wilde ik delen. Ik nodigde andere vrouwen uit om mee te komen doen, te delen, te voelen, thuis te komen in onszelf. Het begin van hopelijk nog heel veel vrouwencirkels die ik wil faciliteren. Zo dankbaar voor die momenten van verbinding. Mijn verlangen en liefde naar de bron is groter dan ooit. Misschien toch geen toeval dat we het land Na Fonte hebben genoemd: bij de Bron.
